Wieczorem 3 czerwca 1963 r., w poniedziałek po Zesłaniu Ducha Świętego, na zakończenie mszy odprawionej na Placu św. Piotra, kiedy tłum odpowiadał Deo gratias na wezwanie diakona Ite missa est, Jan XXIII dopełnił swych ziemskich dni przed obliczem narodów w akcie ofiarowania się, kiedy przywołał na pamięć słowa ewangelisty Jana - Umiłowawszy swoich, którzy byli na świecie, do końca ich umiłował.
Angelo Giuseppe Roncalli urodził się 25 listopada 1881 r., jako czwarte z trzynaściorga dzieci, w Sotto il Monte (Bergamo), wiosce położonej u podnóża Alp Bergamskich. W odniesieniu do swoich korzeni i formacji wygłosił on pochwałę swego stryjecznego dziadka Zaverio, ojca chrzestnego - Wraz z moimi rodzicami przez dziesięć lat wychowywał moje skromne życie i ukierunkował mnie ku kapłaństwu in gratia et fide. Pozbawiona zabezpieczenia ekonomicznego rodzina rolników dzierżawiących ziemię przeżywała błogosławione i szczęśliwe ubóstwo, zakorzenione w timor Domini, który gwarantuje cnoty domowe i rodzi czynną zgodę.
Angelo Giuseppe wstąpił do seminarium jako jedenastolatek. Gdy miał lat 14, otrzymał pierwszą tonsurę i został przyjęty do tercjarzy franciszkańskich. W wieki 20 lat kontynuował studia teologiczne w Seminarium Rzymskim, z roczną przerwą na obowiązkową służbę wojskową.Uzyskawszy tytuł magistra św. teologii, otrzymał święcenia kapłańskie w Rzymie 10 sierpnia 1904 r. Rok później mianowano go sekretarzem biskupa Bergamo, Giacomo Marii Radini Tedeschiego (1857-1914), u którego boku pozostał przez dekadę, pełniąc jednocześnie inne zadania; wykładowcy w seminarium, promotora Akcji Katolickiej, publicysty, sekretarza wizytacji duszpasterskiej i synodu diecezjalnego. W latach 1915-1918 został zaciągnięty do wojska; najpierw jako sierżant w służbie medycznej, później jako kapelan w stopniu porucznika. Po zakończeniu konfliktu założył Dom Studenta i pełnił rolę kierownika duchowego w seminarium. W grudniu 1920 r. Benedykt XV wezwał go do Rzymu na służbę Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, aby ożywił we Włoszech ruch współpracy misyjnej. Z sercem apostoła osobiście wizytował ponad połowę diecezji włoskich i spotykał się z europejskimi inicjatywami misyjnymi. W 1925 r. Pius XI mianował Angela biskupem tytularnym Areopoli i wysłał jako swego wizytatora; wreszcie uczynił go pierwszym delegatem apostolskim w Bułgarii. 27 listopada 1934 r. został przeniesiony do delegatury w Stambule z tytułem arcybiskupa Mesembrii i administratora apostolskiego obrządku łacińskiego w Konstantynopolu. W końcu został delegatem na Grecję. Dwadzieścia lat obecności na Bliskim Wschodzie pozwoliło mu poznać różnorodność obrządków i tradycji Kościoła katolickiego i Kościołów prawosławnych, a także nawiązać serdeczne stosunki z rządem i domem królewskim w Bułgarii, rozpocząć pewne kontakty z władzami religijnymi Fanaru (Stambuł) i z prawosławnym arcybiskupem Aten. Były to pierwsze oznaki otwarcia ekumenicznego, wspierane przez Piusa XI i Piusa XII. W Stambule, który w czasie drugiej wojny światowej stał się miejscem skrzyżowania odmiennych narodów i sprzecznych interesów, prowadził działalność humanitarną ze szczególnym odniesieniem do dramatycznej sytuacji ludu żydowskiego i trudnego położenia Grecji zajętej przez kraje Osi.
Pod koniec 1944 r. Pius XII mianował go nuncjuszem apostolskim w Paryżu. Następnie dodał mu funkcję obserwatora Stolicy Apostolskiej przy Unesco. 12 stycznia 1953 r. uczynił go kardynałem, a trzy dni później patriarchą Wenecji. Ingres do miasta dożów odbył się 15 marca 1953 r. Kardynał Roncalli pozostał tam aż do wyboru na papieża, 28 października 1958 r., kiedy przyjął imię Jan XXIII. Z okresu weneckiego pamiętne pozostają celebracje ku czci Piusa X i Giustinianiego, Rok Maryjny (1954), Synod Diecezjalny (1957), pielgrzymka do Libanu i I Maryjny Kongres Narodowy, a także inna do Lourdes na konsekrację świątyni poświęconej Piusowi X w setną rocznicę objawień (1958).
Pięć lat na stolicy biskupiej w Rzymie minęły pod znakiem dwumianu wpisanego w jego naturę; wierności i odnowy. Kościół rzymski aż do szpiku kości, zakorzeniony w najczystszej i najbardziej dynamicznej tradycji katolickiej, przemierzał jej drogi w znaku uczynków miłosierdzia, w wytrwałym zaangażowaniu na rzecz uświęcenia kleru i laikatu, pokoju społecznego i między narodami, wolności ludów, którym było zakazane wyznawanie własnej wiary. Od Jana XXIII zaczęły sie powoli kruszyć sztucznie i niezdarnie wzniesione bariery reżimów totalitarnych. Z cierpliwością i roztropnością rozpoczął epokę topnienia lodów i nawiązywania dialogu. Wydał Encyklikę Mater et magistra (1961) i Pacem in terris (1963). Ten uczony zajmujący się historią, soborami i synodami powszechnymi i lokalnymi, trzy miesiące po wyborze na Stolicę Piotrową - poczuł budzące się zdecydowane rozwiązanie, wynikające z pewnych dawnych form wyrazu doktryny i mądrych rozporządzeń dyscypliny kościelnej, które w historii Kościoła, w epoce odnowy, wydały niezwykle skuteczne owoce ze względu na jasność myśli, spójność jedności religijnej, żywszy płomień chrześcijańskiej gorliwości-. Z tą wizją w oczach 25 stycznia 1959 r. ogłosił zwołanie Soboru Powszechnego Watykańskiego II, synodu dla diecezji rzymskiej, uaktualnienie Kodeksu Prawa Kanonicznego. Pomimo trudności i niezrozumienia, 11 października 1962 powoli i uroczyście rozpoczął rejs soborowego okrętu, który szczęśliwie dobije do brzegu 8 grudnia 1965 r. już za Pawła VI. Jan XXIII przywrócił wartość dawnym formom pobożności ludowej, jeszcze bardziej rozszerzył namiot Kościoła, przewidział jutrzenkę - nowej wiosny -, o której mówił Pius XII (19 marca 1958 r.). W Rzymie i poza jego murami rozpoczął papieskie pielgrzymki, które jego następcy rozszerzyli aż po krańce ziemi.
Zmarł następnego dnia po Zesłaniu Ducha Świętego 1963 r., wzbudzając niewyobrażalną falę żałoby i sympatii.
Przywołując jego postać i podkreślając emblematyczne przetrwanie w pamięci wiernych, Jan Paweł II stwierdził; Patrzymy na papieża Jana, papieża dobroci, soboru, ekumenizmu misji, Kościoła pragnącego ogarnąć cały świat, prosząc go, aby z nieba wciąż nam błogosławił i zachęcał nas wszystkich do pójścia jego śladami. - Papież dobroci! -. To określenie, ukute intuicyjnie przez lud rzymski (7 marca 1963 r.), zawiera w sobie pochwałę chłopskiej rodziny, będącej depozytariuszem ogromnych wartości, uznaje mądrość dyscypliny kapłańskiej, wielbi Boga, dawcę - wszelkiego daru doskonałego.
Proces beatyfikacyjny został zapowiedziany przez Pawła VI w Auli św. Piotra 18 listopada 1965 r. Długie i drobiazgowe dochodzenie znalazło oczekiwane zakończenie 20 grudnia 1999 r. w ogłoszeniu heroiczności cnót; 27 stycznia 2000 r. we wpisaniu go razem z innymi czterema sługami Bożymi w poczet błogosławionych. Przy tej okazji Jan Paweł II streścił jego powołanie i posługę w natchnionej pochwale;
W pamięci wszystkich utrwalił się obraz papieża Jana z uśmiechem na twarzy i z ramionami szeroko otwartymi, przygarniającymi cały świat.
Iluż ludzi urzekła prostota jego serca, połączona z rozległa znajomością człowieka i jego spraw! Powiew nowości, jaki wniósł ten papież, nie dotyczył oczywiście doktryny, ale raczej sposobu jej przedstawiania; nowy był jego styl mówienia i działania oraz pełen sympatii sposób obcowania ze zwykłymi ludźmi i możnymi tego świata. W tym też duchu papież Jan ogłosił Sobór Watykański II, którym otworzył nową stronicę w dziejach Kościoła; chrześcijanie zostali wezwani, aby śmielej głosić Ewangelię i z większą uwagą śledzić znaki czasu. Sobór był prawdziwie proroczą intuicją sędziwego już wówczas papieża i mimo niemałych trudności rozpoczął nową epokę nadziei dla chrześcijan i dla ludzkości.
W ostatnich chwilach swego życia Jan XXIII pozostawił Kościołowi swój testament; Tym, co najcenniejsze w życiu, jest Jezus Chrystus, Jego święty Kościół, Jego Ewangelia, prawda i dobroć. Ten testament pragniemy dzisiaj podjąć również my, dziękując Bogu za to, że dał nam go jako Pasterza.
Święci na każdy dzień
Tom VIII, s. 66-70
MODLITWY;
Modlitwa Jana XXIII do Ducha Świętego
To, co najważniejsze - św. papież Jan XXIII
To, co najważniejsze - św. papież Jan XXIII
Ps. Zapraszam Cię do odwiedzenia i polubienia mojej strony zbiór modlitw na Facebooku. Dzięki temu będziesz zawsze na bieżąco. Zachęcam Cię również do komentowania. Pozostaw po sobie tutaj jakiś ślad.
Ojcze św Janie 23 módl się za nami 🙏🕊
OdpowiedzUsuńJezu Ty się tym zajmij 🙏❤️